Upravit stránku

Historia miasta

Jak powstał Jerez de la Frontera? Do dziś nie wiadomo. Niektórzy naukowcy przypuszczają, że miasto było częścią pradawnego Imperium Tartessos. Inni zaś uważają, że miasto ma swoje korzenie w pierwotnej osadzie fenickiej Serit lub Ceret, nazwy wybitej na ówczesnych monetach, która pojawiła się później w języku łacińskim jako Seritium lub Xeritium; a później także Sheres, Xerez, Xerez; w języku arabskim Sadunia i z tego Xerez Sidonis, Sidonia lub Seduña, aż do obecnego Jerez de la Frontera.

Nie ma najmniejszych wątpliwości, że w tym miejscu istniało jakieś zasiedlenie jeszcze przed przybyciem Rzymian. Potwierdzają to znaleziska archeologiczne w Asta Regia, obszaru znanego współcześnie jako Mesas de Asta, który znajduje się tylko jeden kilometr od Jerez na drodze do Trebujeny.

Tak więc pochodzenie miasta nie jest do końca jasne, z wyjątkiem centrum miasta, które zyskało rozgłos pod panowaniem muzułmańskim. 
 
Pod okupacją Maurów Jerez stało się słynnym centrum. Najprawdopodobniej nie stało się to wcześniej niż w IX wieku, natomiast swój wyjątkowy charakter osada uzyskała w XI do XII wieku, kiedy to powstały mury i twierdza – za panowania Almohadów. Według archeologów i architektów pewna historia miasta zaczyna się dopiero od początku XII wieku. Dlatego my również uznajemy tę datę za początek zasiedlenia w tym miejscu. W tym samym czasie dodatkowo pojawiły się typowe miejskie budynki, dochodziło do zmian społecznych i naturalnego rozwoju, a także powstało centrum historyczne w formie przypominającej tę dzisiejszą.

Po pojawieniu się Maurów Jerez był zwykłą twierdzą otoczoną siecią uliczek, bez murów ochronnych. Zamek znajdował się w miejscu dzisiejszego Alkazar z pierwotnymi ulicami. Maurowie z pewności wzmocnili tę część, jednak utworzona w ten sposób granica nie utrzymała się, ponieważ miasto nieustannie się rozwijało: powstała na przykład dzielnica znana jako San Dionisio. Mniejsza osada stała się później przedmieściem pierwotnego centrum.
 W takiej formie zastał miasto król Leonu i Kastylii Alfons VII, kiedy to wtargnął do niego w 1133 roku i zakończył w ten sposób panowanie Almorawidów. Na jego rozkaz spalono główne budynki i zburzono mury ochronne.
Rozpoczęto ponowną budowę miasta na znacznie większą skalę, co umożliwiło wprowadzenie wielu zmian. Otaczało ono zarówno pierwotne jądro w okolicach zamku, jak i nowe zasiedlenia obok San Dionisia, a jednocześnie pozostawiało odpowiednią ilość półotwartej przestrzeni dla pozostałych mieszkańców.

Przebudowa murów rozpoczęła się po koniec okresu almorawidzkiego i została zakończona za dynastii Almohadów, którzy rozpoczęli panowanie w Jerez w 1146 roku. Również twierdza została wybudowana w tym samym okresie.
Ogrodzone miasto ma mniej więcej kształt prostokąta. W pierwszym rogu znajduje się Alkazar, w drugim skrzyżowanie ulic Larga i Bizcocheros, w trzecim spotykają się ulice Ancha i Porvera, a w czwartym stoi do dnia dzisiejszego wieża strażnicza na końcu ulicy Muro.

W każdym rogu stała podobna wieża, a przestrzeń między nimi wypełniały mury wyposażone w blanki oraz kwadratowe wieżyczki rozłożone w równych odstępach. Pośrodku każdej strony jest brama; w południowo-wschodnim rogu ufortyfikowanego obwodu stał Alkazar. Była to rezydencja władców katolickich w tym samym miejscu, w którym wybudowany był zamek w okresie inwazji Maurów. Twierdza miała być budowlą służącą do różnych celów. Rozdzielała dwa główne obszary miasta: jeden wokół meczetu, obejmujący plac ćwiczeń, łaźnie, stajnie itd., gdzie trzeba było zapewnić przejście dla ludzi, a także drugi, gdzie mieszkał władca muzułmański miasta i wojsko.
Bramy prostokątne, tak samo jak mury ochronne, wybudowany były z surowych cegieł. Za panowania Almohadów były cztery bramy, później w okresie chrześcijaństwa przybyło kilka bram umożliwiających poruszanie się pomiędzy miastem wewnętrznym i przedmieściami, których zaczynało bardzo szybko przybywać. Mowa jest tutaj o następujących bramach: Puerta Real (Królewska) znana także jako Marmolejo, Puerta Sevilla (w kierunku Sevilli), Puerta Santiago (w kierunku Santiago) i Puerta Rota (w kierunku miasta Rota).

 Ulice wewnątrz murów przystosowały się do kształtu ufortyfikowań i położenia bram. Główną drogą w Jerez stała się więc ulica łącząca Bramę Królewską i drogę w kierunku Santiago, która krzyżowała się z inną ważną ulicą: między bramami Santiago i Rota.

Miasto muzułmańskie podzielone było na cztery dzielnice – każda miała własny meczet i targ. Jego ulice były wąskie i kręte, z kilkoma domami mieszkalnymi charakteryzującymi się bardzo małymi oknami. W erze Almohadów doszło do pełnej urbanizacji miasta wewnętrznego. 
 
W XIII wieku Jerez stał się częścią Kastylii. Był to okres przełomowy: załamała się struktura polityczna Maurów i nastąpiła Rekonkwista, czyli wypieranie Maurów z Półwyspu Iberyjskiego, kiedy to z północy zaczęła napływać ludność chrześcijańska.

Proces ten był wspierany przez królów Ferdynanda II i Alfonsa X w latach 1224 do 1300. W ten sposób powstały podwaliny nowej Andaluzji, która doczekała się radykalnych zmian pod względem składu demograficznego, instytucjonalnego, gospodarczego, społecznego i kulturowego. Na skutek włączenia do Kastylii nastąpiło nagłe przerwanie dotychczasowych tradycji i wejście do innego świata oraz innej koncepcji: do chrześcijańskiej Europy.
Kiedy w 1248 roku Ferdynand III zdobył Sewillę, panowie Jerezu, jak również innych miast w okolicy Cádizu, zawarli z władcą porozumienie, na podstawie którego dynastia Kastylijska miała respektować ich prywatny majątek i sposób życia w zamian za daniny wasalskie. Obszar wokół rzeki Guadalete został zaanektowany na tych samych warunkach w 1249 roku, ponieważ król kastylijski wiedział, że nie jest w stanie zasiedlić tak dużego terenu oddanymi sobie ludźmi. Dlatego też pozostawił Mudejarów (ludność muzułmańska, która mogła pozostać) i zgodził się, by pozostawili sobie ziemię, natomiast miasta Lebrija, Jerez, Arcos i Medina Sidonii przekazał jako lenno księciu Henrykowi. Alfons X odwołał ten przywilej zaraz na początku swojego panowania (1253), na skutek czego ponownie trzeba było rozwiązać sytuację zaistniałą w regionie. Król przy wsparciu Zakonu Rycerskiego Kalatrawy najechał na region Guadalety, usunął miejscowych naczelników i starał się umieścić w niektórych miastach kastylijskie oddziały wojska. Tak było również w przypadku Jerezu. Kronika Alfonsa X wspomina pewnego Abéna Abita, pana miasta Jerez, który zaproponował, że zrezygnuje z Alkazaru pod warunkiem, że „będzie mógł odejść bezpiecznie i zabrać wszystkie swoje rzeczy“. Alkazar stał się później własnością szlachcica kastylijskiego Niña de Lary, który przekazał go następnie jako lenno rycerzowi o imieniu Garcia Gómez Carilla.

W ten sposób utworzył się reżim autonomiczny, w którym wcześniejsi władcy Maurowie byli zastępowani przez nowych zarządców bardziej lojalnych względem Kastylii; w ich pałacach i twierdzach aż do lat 1262-1263 osiedlały się chrześcijańskie oddziały wojskowe.

Ta strona korzysta z plików cookie

Ta strona używa plików cookie do świadczenia usług, dostosowywania reklam i analizy ruchu. Korzystając z tej strony, zgadzasz się na to. Wyświetl szczegóły