De kern van elke gemeenschap is gegeven voornamelijk door het feit van hoe de verhoudingen tussen de mensen en hun directe omgeving zijn: de culturele en economische aspecten van een concrete plaats worden juist door deze interactie gevormd.
De bovengenoemde definitie kan wel al te algemeen en wetenschappelijk klinken, niettemin zien we in de stad als Golegã goed de vervulling daarvan in de praktijk. De traditie van de plaatselijke productie en de prosperiteit gaan uit van honderden jaren gebruik van de gelegenheden aangeboden door het landschap, waar de bezoeker op het eerste gezicht ingenomen wordt door de karakteristieke ruimte die gevormd is door de oude slib. Aan de rand van de vlakte van de lang geleden bewoonde regio Reguengo de Toxe (Oliveira, 2006) loopt de rivier Tajo „dwars door de streek om de stad te ontmoeten waar de mooiste manuel tempel van het hele land staat“ (Sequeira, 1953) en komt samen met de rivier Almonda. Juist hier is de stad Golegã gesticht en gebouwd – echter in tegenstelling tot vele andere vestigingen waar de nadruk is gelegd op boeren, houden van vee en visserij, ging het hier van begin af aan om de defensieve doelen.
Heden is het symbool van de stad het paard, dat voortreffelijk illustreert de wortels daarvan en herinnerd aan de vele eeuwen waarin de beweging van mensen en goederen niet zonder dit edele dier heeft kunnen bestaan. Velen zijn alleen door de stad gelopen, maar anderen hebben zich hier gevestigd en zijn begonnen de rijke mogelijkheden, die de aluviale slib geboden heeft, te onderzoeken – zo is het ook op landbouw en vee uitgekomen – in combinatie met de perfecte ligging op de oude koninklijke weg uit Lisabon naar Port.
Om die reden zijn de geologische en fysieke omstandigheden, waaronder de stad Golegã bestaat, het belangrijke onderdeel van de originaliteit en van de culturele identiteit van de stad. We vinden hier een interressante raakvlak van twee invloeden: aan de ene kant de boerengebruiken van het platteland gebaseerd op de tradities van vele generaties die in dit gebied woonden. Aan de andere kant komen we hier de cosmopolitische mengsel van mensen tegen, wie gericht hier naartoe komen voor de aankoop van dieren, die de veelzijdigheid en kwaliteit van hun paardrijcapaciteiten moeten verrijken. Het paardprijden is in Portugal altijd al beschouwd als het vooraanstaande element van het culturele erfgoed en een van de voorwaarden voor de onafhankelijkheid van het land.
